Πάντα θα αναπολώ τις εποχές που ακόμη και η φόρτωση του
30μετρου μονόχρωμου φιλμ Tri-X 400 σε καρούλια ήταν ιεροτελεστία τελούμενη
ευλαβικά. Τα καρούλια τα μαζεύαμε με τα χρόνια αφού ήταν σχετικά σπάνια αυτά
που είχαν τη δυνατότητα να ανοίγουν και να κλείνουν. Όταν τα επαναφορτώναμε
επιδιώκαμε να κόβουμε το φιλμ σε τέτοιο μήκος που να αντιστοιχεί σε 30 περίπου
στάσεις. Συμβουλή του Μέντορα για να μη ζορίζεται η μηχανή και το πιο σημαντικό
να περνιέται το φιλμ ευκολότερα στο τανκ για την εμφάνιση. Όλα σε απόλυτο
σκοτάδι με το νου να τρέχει και να προεπισκοπεί.
Τώρα οι λήψεις σε ISO 25600 είναι ρουτίνα που ξεπερνά τις προσδοκίες
και του πιο φιλόδοξου αναλογικού πουσαρίσματος. Η οθόνη και το λογισμικό έχουν
αντικαταστήσει τη γέννηση της εικόνας, σαν εκ του μηδενός, μέσα στη λεκάνη με
το υγρό του εμφανιστή στο σκοτεινό θάλαμο. Μαγεία του παρελθόντος που απλά
έσβησε στο βωμό σαρωμένη από τον κυκλώνα της τεχνολογίας.